اجزای اصلی واحد هواساز اسکروی ، روتورهای نر و ماده ای هستند که در خلاف جهت یکدیگر می چرخند و در این حین حجم بین روتورها و پوسته کاهش می یابد. هر کدام از روتورها نسبت فشار ثابتی داراست که به طول آن، ارتفاع مارپیچ و وضعیت دریچه تخلیه بستگی دارد. برای دستیابی به بالاترین میزان بازده ، میزان نسبت فشار واحد هواساز می بایست با فشار کاری و نوع دستگاه مصرفی مطابقت داشته باشد. به طور کلی، کمپرسور اسکروی مجهز به ولوهای مکش و تخلیه نمی باشد و هیچ نیروی مکانیکی، منجر به عدم تعادل آن نمی شود. این به این معناست که کمپرسور اسکرو با ابعاد کوچک تر و سرعت بالاتر می تواند جریان بالاتری را ایجاد کند. نیروی فعال محوری وابسته به اختلاف فشار بین ورودی و خروجی ، می بایست به وسیله ی یاتاقان ها کنترل شود.
این کمپرسورها را کمپرسور اسکروی خشک یا اویل فری می نامند. کمپرسورهای اسکروی اویل فری مدرن با دور بالا، دارای روتورهای نامتقارن می باشند که به دلیل کاهش نشتی داخلی، به طور قابل توجهی سبب بهبود بازده می شود. چرخ دنده های خارجی اغلب به سبب همگام سازی موقعیت روتورهایی استفاده می شوند که خلاف جهت همدیگر می چرخند. از آنجایی که روتورها با یکدیگر و با پوسته ی کمپرسور در تماس نمی باشند ، محفظه ی تراکم به روانکاری نیازی ندارد. در نتیجه ، هوای فشرده کاملا فاقد روغن می باشد. روتورها و پوسته با دقت بالایی تولید می شوند تا نشتی قسمت ورودی را کم کنند. نسبت افزایش فشار به اختلاف دمای بین ورودی و خروجی بستگی دارد. به همین علت کمپرسورهای اسکروی اویل فری اغلب چند مرحله ای و با خنک کاری داخلی ساخته می شوند تا به فشارهای بالاتری دست یابند.
در این کمپرسورها، مایعی به داخل محفظه ی تراکم و اغلب به یاتاقان های کمپرسور تزریق می شود. این مایع در خنک کاری و روانکاری قطعات متحرک واحدهای هواساز، خنک کاری هوای متراکم شده و بهبود تراکم نقش دارد.
امروزه، روغن به جهت دارا بودن ویژگی های روانکاری و آب بندی مناسب، رایج ترین نوع روانکار محسوب می شود ؛ در مواردی، مایعات دیگری از قبیل آب یا برخی از پلیمرها نیز استفاده می شود. واحدهای هواساز این نوع کمپرسور معمولا برای نسبت فشارهای بالا با تراکم یک مرحله ای، که برای فشار ۱۴ و حتی ۱۷ بار کافی می باشد، ساخته می شوند.